Oj, działo się… - luty 2020

Trzeba przyznać, że niektóre z podsumowań miesiąca bywają podobne. Wspominam o wydarzeniach kulturalnych, w których uczestniczyłam, piszę o miejscach, które odwiedziłam… Tym razem będzie inaczej. Bo oto nadchodzą spore zmiany w moim życiu.

Dla kogoś innego być może nowa praca nie byłaby przełomem. Dla mnie jest – i to ogromnym. Przede wszystkim nie spodziewałam się, że znajdę pracę. A raczej, że praca znajdzie mnie. Co więcej, nie sądziłam, że w wieku 22 lat zostanę zatrudniona na prawdziwą umowę, a nie śmieciówkę. To trochę jak szansa, która spadła mi z nieba. Przede wszystkim jednak nie myślałam, że przyjąć mnie w swoje szeregi będą chciały Nowości – największy toruński dziennik. Właściwie mogę zaryzykować stwierdzenie, że w moim mieście nie ma mediów wyższych niż Nowości. I ja będę dla nich pisać! Moje artykuły będziecie mogli przeczytać na nowosci.com.pl, a niektóre z nich także w wydaniach papierowych. Jest to dla mnie duże wyróżnienie, ale jednocześnie wyzwanie i odpowiedzialność. Zawsze podziwiałam osoby, które łączą pracę ze studiami. Co innego jednak zajęcie zdalne, a co innego praca na etacie, która mnie czeka. Kilka godzin spędziłam, próbując połączyć studia z przychodzeniem do redakcji. Mam nadzieję, że ostatecznie udało się to ustalić i że podołam temu nowemu wyzwaniu. W marcu się okaże.

Propozycja pracy w Nowościach była zdecydowanie najważniejszym wydarzeniem lutego. Ale muszę też wspomnieć o kolejnej stolicy europejskiej, którą odwiedziłam. A raczej stolicy europejsko-azjatyckiej. Nikozja, bo o niej mowa, nie powaliła mnie na kolana. Wiele miejsc było zaniedbanych, brudnych i wyglądało, jakby dopiero ktoś je opuścił albo zburzył. Ale nie żałuję, że pojechałam na Cypr – było to najbardziej egzotyczne miejsce, jakie do tej pory odwiedziłam.

Zanim jednak wyjechałam na Cypr, musiałam zdać wszystkie egzaminy. Obyło się bez poprawek!

Nie mogę nie wspomnieć o tym, że w minionym miesiącu zostałam mamą. Mamą foki. Adoptowałam ślicznego Christmas Cactusa, który został znaleziony w bardzo złym stanie na wybrzeżu Irlandii. Ostatnio otrzymałam informację o tym, że zaczął sam jeść! 

Ale nie może być tak kolorowo. W lutym miała też miejsce uroczystość, w której wzięłam udział, bo jestem cieniasem. Cieniasem nieasertywności. Wyobraźcie sobie, że pewnego styczniowego poranka ze snu zbudził mnie telefon. Oto dzwoniła pani z dziekanatu, by spytać mnie, czy mogę stać w sztandarze. Chyba byłam w tak wielkim szoku i tak zaspana, że… zgodziłam się. Później ogromnie tego żałowałam. Stanie w sztandarze wydawało mi się po prostu stratą czasu. Nie bawią mnie takie uroczystości i nie mam potrzeby wystawiać się na widok całej auli. Nie mogłam jednak wycofać się z tego przedsięwzięcia. Ostatecznie nie było tak źle, nie zemdlałam (co zdarzyło mi się w podstawówce podczas jednej z uroczystości). Dostaliśmy pyszne kanapki i okropne czapki. Przetrwałam. Ale właściwie do tej pory jestem zła na siebie, że nie potrafiłam powiedzieć "nie".

Na koniec podsumowanie kulturalne.

Książki 11/63

Filmy 8/35

Escape roomy 4/20

A jak Wam minął luty? Co ciekawego przeczytaliście, jakie miejsca odwiedziliście? I przede wszystkim – ile pączków zjedliście w Tłusty Czwartek :D? (ja 5)

Sara

PS Drodzy panowie, nie zapomnijcie, że zbliża się Dzień Kobiet! Sprawcie radość swoim siostrom, mamom, babciom, partnerkom, przyjaciółkom. Jeśli wiecie, że bardziej od kwiatów ucieszy je słoik Nutelii – kupcie go. Jeżeli Wasza ukochana szuka nowego zegarka, sprawdźcie zegarki adriatica. A jeśli na co dzień macie dla siebie mało czasu, po prostu spędźcie ten dzień (to niedziela!) razem. I pamiętajcie, że feministki wcale nie nienawidzą mężczyzn. ;)