5 największych kłamstw Rzeczypospolitej

„On mnie wcale nie obchodzi.” to jedno z największych kłamstw. Ale nie jedyne.

Paryż moim drugim domem!

Ach, nigdy nie zapomnę tym deszczowych dni, kiedy wraz z bratem przechadzaliśmy się brzegiem Sekwany.Wieża Eiffla zdawała się unosić w powietrzu, zupełnie tak, jakby nie była ze stali… Język francuski delikatnie pieścił moje uszy, wydawał się taki dźwięczny! Rogaliki jedzone na śniadanie wcale nie tuczyły, a butiki Louboutina odwiedzałam częściej niż sklep spożywczy. (Ale tylko dlatego, że w tym drugim sprawunki załatwiała moja osobista służąca.)

Na randce z chłopakami z One Direction

Para na randce? To już przeszłość! Najlepiej zgarnąć kilku chłopaków naraz. Tak też zrobiłam. Nikt nie protestował, ba, domagali się wspólnej kolacji. Niestety, w ferworze obowiązków, mogłam zaoferować im tylko krótki lunch i przelotnego buziaka. Tylko co robią te dziewczyny tuż obok moich adoratorów? Ach, to pewnie znowu te szalone fanki…

 

Mój przyjaciel – Krecik

Myślałam, że są smutne, żyją pod ziemią i nigdy się nie uśmiechają. Nic bardziej mylnego! To przemiłe zwierzątka, które chętnie zapozują, jeśli tylko je o to poprosisz (i pokażesz swoje opalone nogi). Pomachają, jeżeli są w dobrym humorze. Nie noszą jednak spodenek, podobnie jak Puchatek, nie chcą jednak ucierpieć jak on i zyskać miano hermafrodyty, dlatego subtelnie zakrywają to, co powinny mieć pod spodniami. A co tam mają, to już ich sprawa.

Już mi niosą suknię z welonem…

Wszystko już zamówione, począwszy od tortu (piętrowego z migdałami!), po kwartet smyczkowy, DJ-a i zespół disco-polo (ten z pierwszych miejsc list przebojów, nazwa wyleciała mi z głowy), na specjalnych gatunkach motyli skończywszy. Zaproszenia rozesłane, suknia (nie jedna!) już dotarła, musiała przebyć niekrótką drogę z włoskich butików… Jak widzicie, przygotowuję się też do najważniejszej roli – uciekającej panny młodej.

Jak zostałam wilkołakiem

Mówią, że wampiry są na topie, ale nie wierzcie im. Zostałam wilkołakiem przez przypadek, gubiąc się w lesie w okolicach Forks. Edward i Damon próbowali mnie ratować, ale nadaremnie. Trochę nie mogę się jeszcze przyzwyczaić do tych krwawych polowań, ale praktyka czyni mistrza. Dobrze, że mam tak blisko do lasu. Tylko za każdym razem, gdy przybieram tę czteronożną postać, szkoda mi tych podartych ubrań… Czy nie można by wymyślić jakiejś innej formy przemiany, bez zniszczonych ciuchów? 

Ach, jak ja kocham te posty z przymrużeniem oka!

Czy muszę Wam życzyć dużo dystansu do siebie, kochani, czy potraficie się z siebie śmiać? :)

Sara