Wielkie zmiany, czyli podsumowanie marca

Tydzień temu nie było podsumowania miesiąca, bo musiałam Was wkręcić, co notabene nieźle mi się udało. Chciałabym jednak opowiedzieć Wam, co się wydarzyło w marcu.

W marcu miały miejsce zarówno wspaniałe wydarzenia, jak i te, które spowodowały wiele łez i bólu. Marzec mogę więc nazwać miesiącem zmian.

W minionym miesiącu odwiedziłam Lizbonę, dwudziestą drugą stolicę europejską. Byłam zachwycona miastem i tamtejszą pogodą. Jednak moim ulubionym elementem wycieczki do Portugalii było zwiedzanie Sintry, magicznego, górzystego miasteczka z bajkowymi pałacami i parkami.

Mimo pięciodniowego wyjazdu marzec był dla mnie dość pracowitym miesiącem. Wspominałam Wam już, że piszę dla portalu OtoToruń. To zupełnie inna praca niż w redakcji Spod Kopca. Mam wrażenie, że wcześniej mogłam sobie pisać, kiedy chcę, o czym chcę i nikt tego nie sprawdzał. Zwykle pisanie artykułów polegało na parafrazowaniu innych treści. Spod Kopca zawdzięczam naprawdę wiele, podszkoliłam tam swój warsztat, jednak to w OtoToruń zaczęło się prawdziwe dziennikarstwo. Co chwila gdzieś dzwonię, wysyłam maile, spisuję wywiady, jeżdżę na rozmowy i wymyślam tematy na kolejne artykuły. I to jest to, co uwielbiam robić. Praca ze słowami to tak naprawdę moje przeznaczenie. Nigdy nie zrozumiem, dlaczego nie dostrzegałam tego wcześniej i wybrałam psychologię jako kierunek studiów. W marcu przeprowadziłam wywiad m.in. z Klaudią Halejcio, Kasią Ogórek czy Joanną Scheuring-Wielgus. 

W minionym miesiącu zaszła w moim życiu też inna zmiana. Zastanawiałam się, czy powinnam pisać o tym na blogu. Ktoś mógłby powiedzieć, że to PRYWATNA SPRAWA. Bla bla. Skoro prowadzę bloga i pokazuję Wam tu moje życie, to związek nie jest prywatną sprawą. Tym bardziej że wiele razy pisałam o mojej relacji na blogu. A Wy wszyscy znaliście Maćka z moich postów i zdjęć. Już nie jesteśmy razem. Z Maćkiem zwiedziliśmy razem Dublin, Rygę, Tallinn, Luksemburg, San Marino, Bolonię, Rimini, Sintrę, Lizbonę, Ateny i Sofię. Kawał Europy. Ja nauczyłam Maćka podróżować, on nauczył mnie słuchać The Smiths.

Nadal rozmawiamy. Nadal wysyłamy sobie koty. Nie gniewamy się na siebie. Nie rozstaliśmy się w nienawiści ani złości. Powiem Wam, że trochę mnie zaskoczyło… choć to może złe słowo… jak trudne są rozstania. Nie sądziłam, że mam taki zapas łez w organizmie. O większości zmian w moim życiu piszę na blogu. Więc uznałam, że o tej też powinnam. To było wspaniałe 2,5 roku. Niczego nie żałuję. Przeżyliśmy sporo przygód i chwil radości. Byliśmy ze sobą w tak trudnych i ważnych momentach, jak mój egzamin na prawo jazdy, zmiana pracy przez Maćka, wyprowadzka Maćka, moja choroba, wydanie książki Maćka – którą zadedykował właśnie mi. Odwiedziliśmy razem mnóstwo escape roomow, zjedliśmy dużo pizzy, jeszcze więcej makaronu i spędziliśmy godziny na słuchaniu Fleetwood Mac, Taylor, Beatlesów, Mecano i stu innych wykonawców.

Mam nadzieję, że kwiecień będzie dla mnie dobry.

Sara