Wiedeń w jeden dzień

Uwaga wielbiciele pocztówek! Dzisiaj ostatni dzień konkursu z Postallove.

Jeśli ktoś nie widział cudownego poranka w Wiedniu, to radzę nadrobić zaległości.  :)

Wybiło południe, a my z mamą zwiedzałyśmy dalej Po małym kryzysie przy Hofburgu i wdychaniu niebiańskich zapachów w różanym ogrodzie udałyśmy się metrem na Stephansplatz. Tam znajduje się Katedra św. Stefana, zwana też Katedrą św. Szczepana. Nawet nie wiecie, ile się naszukałam na temat oświetlenia świątyni. Czytałam o kolorowych reflektorach,  widziałam na zdjęciach pięknie oświetlone wnętrze katedry. Potem natknęłam się na informację o witrażach. Wypytałam osoby, które mieszkają, mieszkały bądź były w Wiedniu, niestety nikt nie był pewien co do obecności barwnych świateł. Po wejściu do katedry okazało się, że wcale nie jest ona jakoś magicznie oświetlona. Ale i tak robiła wrażenie, w szczególności z zewnątrz, ponieważ była bardzo, bardzo wysoka (po co komu tak wysokie budynki?!) i rozłożysta. 

Po obejrzeniu katedry zaczęłyśmy poszukiwania ekskluzywnych sklepów. To brzmi jakbyśmy zamierzały zrobić w nich zakupy. Haha, nic bardziej mylnego. Mimo mojego zafascynowania modą sto razy bardziej wolę wydać pieniądze na bilet niż na torebkę od Chanel czy płaszczyk od Burberry. Ale zdjęcia w świecie luksusu mam. A właściwie to przed wejściem do tego świata. 

Blisko sklepów najsławniejszych projektantów, na Placu Graben, natknęłyśmy się na Kolumnę morową Trójcy Świętej, która została wzniesiona na pamiątkę ocalenia Leopolda I Habsburga przed epidemią dżumy.

W pobliżu są też dziwne, z lekka odrażające rzeźby. Podzielony na części koń, któremu nawet nie zrobiłam zdjęcia i nieco mniej odrażający mężczyzna. 

Byłyśmy już zmęczone, ale bardzo chciałyśmy zobaczyć Dom Hundertwassera. To kolorowy budynek o nieregularnych kształtach. Taka gorsza wersja dzieł Gaudiego, ale i tak wygląda świetnie. Kolorowy, radosny element w środku miasta. Chciałyśmy dojechać tam tramwajem, ale akurat nie kursował... Ale być w Wiedniu i nie zobaczyć barwnego domku? Na to nie pozwoliłam. Poszłyśmy pieszo, do czego zachęcał nas po angielsku starszy pan. 

Później, gdy byłyśmy już na miejscu, moja mama stwierdziła: "Być w Wiedniu i nie być nad Dunajem?" Więc dalej pieszo… Woda miała brzydki, zielonkawy kolor.

Zmęczone i głodne wróciłyśmy do hostelu, gdzie czekała na nas niespodzianka. Okazało się, że nie dzielimy pokoju z Włoszką, jak poinformowano nas rano, ale z… Włochem. Hahah. Gdy poprosiłyśmy o klucz do naszego pokoju, recepcjonistka (Polka!) powiedziała, że już tam ktoś jest. Po chwili chwyciłyśmy więc za klamkę – drzwi zamknięte. Pukałam, pukałam, ale nikt nie odpowiadał. Moja mama udała się do kuchni i po niemiecku spytała o numer pokoju, zwracając się do kobiet. O dziwo, nikt jej nie zrozumiał, poszła więc do recepcji po klucz. Chwilę później do pokoju przyszedł nasz współlokator. Tłumaczył mi, że nie zrozumiał mojej mamy. Przyznaję, że jakoś bardziej anonimowo było mieszkać w kilkunastoosobowym pokoju w Sztokholmie niż w trzyosobowym pokoju z facetem, w dodatku Włochem. Ale gdy powiedziałam mu, że moja mama nie mówi po angielsku, właściwie się do nas nie odzywał. My nie spędziłyśmy zbyt dużo czasu w hostelu, a i Włoch wyszedł i wrócił w środku nocy, przedtem bawiąc się w piosenkarza pod prysznicem. Po południu pojechałyśmy zobaczyć Belweder, czyli pałac Eugeniusza Sabaudzkiego, odkupiony później przez Habsburgów. Obecnie w środku pałacu można podziwiać różne wystawy. My nie kupowałyśmy biletów do muzeum, oglądałyśmy jedynie budynek z zewnątrz. Był prawie tak piękny jak Schönbrunn, z ogrodami, fontannami, trawnikami i równo przystrzyżonymi krzaczkami.

Gdy wyszłyśmy z Belwederu, miałyśmy z mamą lekkie starcie. Żadna z nas nie ma zbyt dobrej orientacji w terenie, ale wychodzi na to, że ja mam wręcz tragiczną, co nie pomaga mi wcale w zwiedzaniu. Moja mama była genialnym nawigatorem, patrzyła na mapę i pomyliła się może raz. Ja zaś zazwyczaj albo nie wiedziałam, gdzie jestem, albo chciałam iść w przeciwną stronę. Ostatnie miejsca w Wiedniu, które oglądałyśmy z zewnątrz, to ogromna fontanna i napisy w języku… rosyjskim tuż obok niej, Kościół Karola Boromeusza (Karlskirche), który, ze względu na swoją kopułę, przypominał mi włoskie świątynię, i opera. 

Następnego dnia czekał na nas Schönbrunn i zoo (a w nim PANDA!). 
Miłego dnia! 
Sara