Psychoterapia – jak wygląda i dlaczego warto?

Czasami ludzie podejmują głupie decyzje. Na szczęście czasami podejmują też dobre. Jednym z takich wyborów, z których jestem dumna, było pójście się na psychoterapię. 

O tym, dlaczego odwiedziłam psychologa, opowiem Wam w kolejnych postach. Dziś chciałabym bardziej skupić się na samej psychoterapii.

Zacznijmy od tego, że wielu ludzi nadal boi się albo nie chce podejmować terapii. Powody są różne, ale często przeszkadza nam wstyd bądź przekonania w stylu: "mam płacić komuś, by się wygadać?", "nie jestem wariatką, nie potrzebuję terapii" czy też "nie będę nikomu opowiadać o swoich prywatnych sprawach".

Ja zdecydowałam się na terapię w dość krytycznym momencie. Jednak po pierwszej wizycie do mojej głowy wkradły się myśli dotyczące pieniędzy. Jednorazowe spotkanie, trwające 50 minut, to koszt 120 zł. Ważne słowa powiedziała do mnie wówczas moja mama – skoro już wiem, że mogę sobie pomóc, że można coś zrobić, to nie powinnam teraz rezygnować. Tylko przez pieniądze.

Wahałam się również, bo wiedziałam, że wchodzę w coś, co nie wiadomo, ile potrwa, czy mi pomoże i jak będzie wyglądać. Zastanawiałam się też, czy jako studentka psychologii wyniosę cokolwiek z takich spotkań, czy może nie dowiem się niczego nowego. Ostatecznie jednak jestem bardzo zadowolona z podjętej decyzji.

Nurtowało mnie, czy terapia faktycznie będzie wyglądać tak dziwnie i sztucznie jak uczą nas na studiach. Dla przykładu:

- Jest mi smutno.

- Rozumiem, że jest pani smutno.

I o ile parafrazowanie moich wypowiedzi jak najbardziej miało miejsce, to chyba nigdy nie czułam irytacji, nie myślałam: "no przecież właśnie to powiedziałam, kobieto".

Jeśli z mojego posta mielibyście zapamiętać tylko jedną rzecz, to chciałabym, aby było to zdanie: "nie trzeba być chorym psychicznie, aby iść do terapeuty". Właściwie to można sobie świetnie radzić w życiu, a spotkania z psychologiem i tak mogą nam się przydać.

Co daje terapia?

- rozwój osobisty,

- ulgę,

- lepsze zrozumienie siebie, swoich przekonań, myśli, uczuć i emocji,

- konkretne techniki i sposoby radzenia sobie z problemami,

- możliwość wygadania się,

- uświadomienie sobie dziwnych i zaskakujących mechanizmów.

Przyznaję, że ja byłam nieco zaskoczona tym, gdy na terapii zrozumiałam, jak pokrętne są moje przekonania na niektóre tematy.

Ile trwa terapia?

Terapia może trwać tak długo, jak chcecie. Może odbywać się, dopóki nie zrealizujecie postawionego sobie celu. A nawet całe życie. Cel terapii może się zmieniać. Ja po trzynastu spotkaniach zakończyłam terapię, bo czułam, że na razie starczy, że już jest lepiej, ale tak naprawdę mogłabym uczęszczać na kolejne spotkania, dotyczące innego zagadnienia i cały czas się rozwijać.

Jak wygląda spotkanie? 

Spotkanie trwa 50 minut. Zwykle na początku jest krótka rozmowa o bieżących sprawach, o tym, jak minął tydzień, czy coś się zmieniło, czy pojawił się jakiś problem. Później następują różne ćwiczenia. Są rozmowy o emocjach i potrzebach. Mnie te 50 minut mijało zwykle bardzo szybko, niekiedy za szybko. Często terapeutka dawała mi zadania domowe, które sumiennie wypełniałam, bo... po prostu chciałam efektów. 

W kolejnych postach postaram się opowiedzieć Wam nieco więcej.

Podjęcie terapii wymaga niebywałej odwagi. Jednak jeśli czujecie, że z czymś sobie nie radzicie, to życzę Wam, byście znaleźli odwagę. Odwagę, by dać sobie pomóc.

Sara