Mów do mnie po imieniu, proszę

Oczywiście opowieść o Szwecji ma swoje kolejne rozdziały, ale dzisiaj - mała dygresja. Bo zżera, a właściwie to delikatnie kąsa mnie ciekawość - czy lubicie swoje imiona? Tak mnie naszło w dniu moich imienin. Sary w większości kalendarzy nie znajdziecie, ale wierzcie mi, że faktycznie dziś to kobiety o tym imieniu mają swój dzień. :) Osobiście zdradzę Wam, że kiedyś nie cierpiałam mojego imienia, wydawało mi się takie pompatyczne, poza tym, gdy byłam dzieckiem, nie umiałam poprawnie go wypowiedzieć. Niektórzy więc nie rozumieli mnie, kiedy się przedstawiałam. To trochę słaby początek interakcji, nie sądzicie? Później czytałam sporo o moim imieniu, dowiedziałam się, jakie jest jego znaczenie (Sara z hebrajskiego – księżniczka). Obecnie jestem z niego zadowolona i spotykam się z naprawdę miłymi komentarzami na temat mojego imienia od zupełnie przypadkowych ludzi. Zatem nie mam co narzekać. A Wy? Może znacie kogoś kto nosi imię, którego nikt z jego znajomych nie używa, zwracając się do tej osoby? Teresę, do której wszyscy mówią Marzenka i nikt nie pamięta dlaczego? Albo osobę, do której tak wiele znajomych zwraca się po przezwisku, że mało kto pamięta jeszcze prawdziwe imię tego człowieka widniejące przecież w jego dokumentach? Osobiście zdradzę Wam, że ja nie lubię przezwisk, staram się ich nie używać i gdy wszyscy wołają moją przyjaciółkę, krzycząc Lisica!, ja uparcie mówię Julia. 

Jeśli chodzi o przekręcenie imion – nikomu nie wybaczam. Nie jestem Sandrą i osoba, która mnie tak nazwie, zginęłaby, gdyby wzrok mógł zabijać. Po roku w liceum wzdycham, kiedy nasza wychowawczyni niepoprawnie wypowiada imię mojej przyjaciółki. Mimo tylu poprawek i próśb… Wydaje mi się, że zwracać uwagę trzeba bez końca, aż w końcu komuś zrobi się naprawdę głupio i wstyd. W tym wypadku jestem naprawdę bezwzględna. :) Naprawdę cieszę się, gdy ktoś szybko zapamiętuje imię – nie jestem już wtedy kimś anonimowym. Chociaż w szkole ma to swoje plusy i minusy – nikt nie lubi słyszeć Ty, dziewczynka z kwiatkami na głowie, obok chłopaka w koszuli w kratkę. Chociaż kiedy belfer nie zna naszego imienia, istnieje mniejsza szansa, że nas spyta! Chyba że nagle poczuje nieodpartą chęć zaznajomienia się właśnie z nami…

Jestem zwolenniczką wtrącania imion, gdzie się da. Potrafię męczyć kogoś swoimi monologami (tzn. staram się, aby przebiegało to jak najmniej boleśnie) i co jakiś czas wtrącam imię rozmówcy. Zostało mi tak po przeczytaniu artykułu na temat szacunku wobec drugiej osoby. :)

Ach, i jakoś nie ogarniam sensu istnienia drugich imion – chyba, że to pamiątka po babci lub kimś szczególnym. A tak to co, rodzice nie mogli się zdecydować? Tylko więcej miejsca w dokumentach… Chociaż w jakiś sposób może sprawia to, że ktoś czuje się wyjątkowy…  

Dajcie znać, jaki Wy macie stosunek do swoich imion, czy zdarzały Wam się jakieś śmieszne wpadki. Ja pamiętam, że na pewnej lekcji chemii nauczycielka zbulwersowana powiedziała coś w stylu: Marika?! Ja nigdy nie słyszałam o takim imieniu! Lekki nietakt, nie sądzicie?

Pozdrawiam Was ciepło!

Sara

PS Wklejam Wam linki do moich ulubionych piosenek z imionami w tytule!