Oj, działo się... - kwiecień 2018

Kwiecień plecień co przeplata – trochę niespodzianek, ogrom radości, odrobina smutku i szczypta strachu.

Moje trzy ulubione kwietniowe wydarzenia

Muszę od tego zacząć. Mój chłopak wydał książkę! To pierwsza w Polsce biografia zespołu The Smiths. Kwiecień upłynął na spotkaniach autorskich (których jeszcze nie koniec!), wywiadach (te również jeszcze się pojawią) oraz promocji książki. Nie mogłam jej nie przeczytać. Powiem Wam szczerze, że historia Maćka, moja i The Smiths jest trochę jak z filmu. The Smiths to ukochany zespół mojego chłopaka. Pokochał ich tak bardzo, że postanowił wydać o nich książkę. Tymczasem ja, poznając Maćka, nie miałam pojęcia o istnieniu tej grupy. Co więcej, gdy po raz pierwszy usłyszałam ich muzykę, miałam ochotę zatkać uszy. Przez ponad półtora roku związku z Maćkiem nie chciałam słuchać The Smiths. Wydawało mi się, że to okropne smęty. Dopiero książka skłoniła mnie do tego, by jednak poznać ten zespół. I gdy przyzwyczaiłam się już do głosu Morrisseya, wokalisty, i odkryłam, że The Smiths to coś więcej niż pełne rozpaczy utwory, przekonałam się. Teraz słucham The Smiths z własnej woli.  

Kolejnym ważnym kwietniowym wydarzeniem było dla mnie przeprowadzenie wywiadu z panią Aldoną Mackiewicz, właścicielką toruńskiego antykwariatu. Przyznaję, że byłam bardzo ciekawa, jak funkcjonuje antykwariat, kto w nim kupuje i czy to się w ogóle opłaca. Rozmowę wspominam bardzo miło. Możecie ją przeczytać tutaj.

W ulubionych wydarzeniach kwietnia muszę umieścić również skreślenie kolejnego punktu z mojej listy celów na rok 2018. Przesłuchałam 30 albumów. Było to dla mnie wyzwanie, gdyż zwykle nie słucham płyt w całości. Ale polecam takie doświadczenie każdemu, można odkryć niektórych wykonawców na nowo i przede wszystkim lepiej ich poznać. O albumach, które przesłuchałam w ostatnich miesiącach, przygotuję osobny post.

Trzy kwietniowe niespodzianki

Kwiecień rozpoczęła Wielkanoc, a wraz z nią drobne upominki. Jakie było moje zaskoczenie, gdy, oprócz plecaka, zobaczyłam dysk przenośny. Męczyłam tatę o jego kupno przez dłuższy czas, jednak ciągle słyszałam, że jeszcze musi coś sprawdzić. Nie domyśliłam się, że dysk już dawno jest kupiony. Po ostatniej awarii komputera stwierdziłam, że taki dysk to coś niezbędnego – nie chciałam utracić tysięcy zdjęć.

Siedziałam sobie na kwietniowej, nudnej psychosomatyce. A może to była psychiatria. Zerkałam na Instagrama, a tam moje zdjęcie polubiła sama Regina Brett, autorka bestsellerów. Czytałam jej książki i uwielbiam je. To miłe, że pisarka znajduje na Instagramie zdjęcia swoich czytelników.

Nie tylko lubię być zaskakiwana – wielką radość sprawia mi również robienie niespodzianek. W kwietniu wraz z Maćkiem zaskoczyliśmy Anię, pojawiając się na jej spacerze. Ania spełniła swoje marzenie, została przewodniczką po Warszawie. Bardzo chcieliśmy zobaczyć ją w akcji. Nie wspominaliśmy Ani, że zjawimy się na prowadzonym przez nią spacerze. Mamy nadzieję, że nasza obecność dodała jej otuchy. Więcej o wycieczce przygotowanej przez Anię pisałam w poprzednim poście.

Trzy nowe kwietniowe doświadczenia

W minionym miesiącu po raz pierwszy odwiedziłam kocią kawiarnię. Od dawna chciałam to zrobić, jednak zwykle nie było miejsc. Tym razem postanowiliśmy z Maćkiem po prostu cierpliwie poczekać, aż coś się zwolni. W Miau Cafe w Warszawie obowiązują specjalne zasady – nie mogą tam chociażby przebywać dzieci poniżej 14. roku życia. Koty swobodnie przechadzają się po pomieszczeniu. Chociaż żaden nie był zbyt chętny do pieszczot, my nie chcieliśmy też męczyć zwierząt, więc po prostu je obserwowaliśmy. Nie byłam jednak zachwycona tym miejscem. Było tam duszno, tłoczno, dość ciemno, więc trudno było sfotografować kotki. Odniosłam wrażenie, że panuje tam taka sztywna atmosfera.

Za to o wiele lepiej wspominam pierwszą wizytę w Muzeum Azji i Pacyfiku. Z Maćkiem nie spędziliśmy w nim zbyt dużo czasu, ale i tak bardzo dobrze się bawiliśmy. W warszawskim muzeum możecie pograć w różne gry i planszówki pochodzące z Azji. Więcej o wizycie w tym miejscu pisałam tutaj.

W kwietniu po raz drugi w życiu wybrałam się na masaż, ale po raz pierwszy na tak długi, godzinny. Masaż chodził za mną od dłuższego czasu. Ze względu na okropnie niewygodne ławy na naszym wydziale z epoki średniowiecza bardzo bolały mnie plecy. Masaż trochę pomógł na te dolegliwości.

Trzy kwietniowe smutki i stresy

Nie prowadzę życia rodem z Instagrama i czasami zdarzają się w nim gorsze, stresujące albo nieco przygnębiające momenty. Jednym z tych generujących stres był kwietniowy egzamin. Raczej go zdam, ale odbywał się on w dniu, w którym moją główną myślą było to, czy zdążę na pociąg i spotkanie autorskie Maćka (zdążyłam). Poza tym tylko ja mogłam być takim nieogarem, żeby zamiast – jak w instrukcji – zaznaczyć wszystkie odpowiedzi krzyżykiem, otoczyć każdą kółkiem. Na szczęście wystarczyła odpowiednia adnotacja.

Przez połowę kwietnia zamartwiałam się tym, że czeka mnie wizyta w szpitalu psychiatrycznym. Nie, nie jako pacjentka. Studenci psychologii mogą uczestniczyć w omawianiu przypadków klinicznych. Ze względu na tajemnicę zawodową, która obowiązuje również studentów, nie mogę Wam opisać, jakie schorzenia zobaczyłam i o jakich chorobach słuchałam. Było to jednak bardzo przygnębiające doświadczenie, miałam ochotę przytulić wszystkie cierpiące dzieci. Ta wizyta utwierdziła mnie w tym, że w przyszłości nie chcę pracować jako psycholog kliniczny i mieć na co dzień do czynienia ze schizofrenią, anoreksją czy zaburzeniami afektywnymi.

Pozostając w klimacie medycznym - w kwietniu dobiła mnie wizyta u endokrynologa. Jakiś czas temu wspominałam Wam o moich problemach z tarczycą. Okazało się, że jest poważniej niż myślałam. Przejęłam się bardzo słowami pani doktor, jednak staram się nie martwić. I po prostu żyć dalej i czekać na to, co da leczenie.

Kochani, jaki był dla Was kwiecień? Co będziecie wspominać?

Sara