Pierwsza randka z Nowym Jorkiem - USA #9

Zacznę od zakończenia. Niech to, co najważniejsze, będzie na samym początku, nie zaś w podsumowaniu. Nie znaczy to, że odradzam Wam czytanie dalszej części wpisu, tj. relacji z Nowego Jorku – wręcz przeciwnie!

Niektórzy ludzie sądzą, że marzenie to jakieś wyobrażenie zupełnie oderwane od rzeczywistości. Jasne, może i niektórzy mają marzenia niemożliwe do spełnienia, bardziej przypominające sen (a we śnie wszystko jest możliwe), niż rzeczywistość. Jednak to mniejsza część ludzkich marzeń. Zdecydowanie więcej jest tych, które można spełnić. Tylko że część z nich już dawno umarła. Dlaczego? Bo marzyciele się poddali, po przestali wierzyć w swoje marzenia, bo rozleniwili się, bo stracili nadzieję, bo spoczęli na laurach. Ludzie, tak nie można!

Dla przeciętnego człowieka lot do Nowego Jorku brzmi trochę abstrakcyjnie. Wiza to koszt 600 złotych, bilety w dwie strony 2000-3000zł. Poza tym trzeba to wszystko jakoś zorganizować, znaleźć czas na taką wyprawę, przemóc się, jeśli chodzi o długie loty, niebezpieczne Stany Zjednoczone i język angielski. To wszystko nie brzmi łatwo. Ale czy to znaczy, że podróż do Nowego Jorku jest niemożliwa, że jeśli ktoś tak jak ja nie urodził się w rodzinie, która śpi na pieniądzach i która ma znajomości, to powinien od razu zrezygnować z takiego marzenia? Nie. Nie można tak. Życie jest po to, by spełniać marzenia. A żeby je spełnić, często trzeba wykazać się odwagą, zaradnością, gospodarnością, oszczędnością, dobrą organizacją i pracowitością. Nadal nie brzmi łatwo, co nie? Nikt nie mówił, że droga do spełnienia marzeń będzie prosta. Jednak… wyobraźcie sobie to szczęście, tę satysfakcję, tę dumę, tę radość, gdy marzenia się spełnia. Gdy jest się już bardzo blisko. Gdy w końcu się udaje. Chyba nie ma lepszych momentów w życiu niż spełnienie długo wyczekiwanego marzenia. Moim marzeniem była wycieczka do Nowego Jorku. Dobrych kilka lat temu nie pomyślałabym, że to marzenie spełni się tuż po mojej osiemnastce. A jednak.

Był 18 października, chłodna niedziela. Z Filadelfii do Nowego Jorku droga nie jest zbyt długa, zajęła nam jakieś 2 godzinki. Już kilkanaście kilometrów od centrum ujrzeliśmy niezliczone drapacze chmur. A na Manhattanie miało być ich jeszcze więcej…

Mój aparat odmówił współpracy prawie na samym początku wyprawy, zaczęłam więc pstrykać fotki telefonem, prosić inne osoby, by robiły mi zdjęcia. To się nazywa pech, prawda? Być w Nowym Jorku i nie móc robić zdjęć… Ale na szczęście później złośliwe urządzenie magicznie ożyło.

Pierwszym punktem naszej wycieczki była Statua Wolności. Hmm. Moje zdjęcie ze Statuą to hit tej wycieczki. Praktycznie nie widać na niej tej ikony Nowego Jorku. Wyobraźcie sobie, jacy byliśmy wkurzeni – być w Nowym Jorku i nie zobaczyć Statui Wolności z bliska? Albo chociaż nie z odległości kilku kilometrów? Do Statui rzecz jasna kursują statki. Ale my na taki nie wsiedliśmy…

Widzicie coś takiego małego po lewej stronie zdjęcia? Właśnie z takiej odległości widzieliśmy Statuę Wolności.

A tutaj w przybliżeniu.

Udaliśmy się za to na spacer do 1 World Trade Center. Przyznaję, że i sam budynek 1 WTC, i monument upamiętniający ofiary z dnia 11 września 2001 roku sprawiły, że zaparło mi dech w piersiach i jednocześnie zaschło w gardle. Właściwie pomnik ofiar to dwa wielkie, kwadratowe doły, w których płynie woda na wzór wodospadu. Imiona i nazwiska wszystkich ofiar, które zginęły podczas tamtej tragicznej katastrofy (a było ich ponad 3000…), wykute są w kamieniu okalającym te dwa ogromne baseny, powstałe w miejscu dawnych fundamentów wież World Trade Center. Wokół pomnika posadzono dęby, aby oddzielały to szczególne miejsce od hałasu metropolii. 

fot. Maciej Kieruzal (dziękuję!)

1 World Trade Center

Prawda, że pięknie odbijają się budynki w szkle?

Tak wyglądają wspomniane przeze mnie doły/baseny.

Po chwili zadumy dalej spacerkiem udaliśmy się w kierunku Trinity Church, budynku zupełnie niepasującego do szklanych drapaczy chmur. W kościele tym mieliśmy okazję zobaczyć fragment próby chóru, prawdopodobnie gospel. 

Później przyszedł czas na przeniesienie się na plan filmu "Wilk z Wall Street". Spacerowaliśmy tą słynną ulicą, po drodze fotografując pomnik Waszyngtona, Nowojorską Giełdę Papierów Wartościowych i, tak jak ja, sklep Tiffany. 

fot. Maciej Kieruzal

Zmierzaliśmy w stronę South Street Seaport. Nad wodą był czas na kolejną sesję zdjęciową.

fot. Maciej Kieruzal

Śmiać mi się chce na samą myśl o tym, w jaki sposób mogliśmy oglądać słynny Most Brookliński. Do mostu nie podeszliśmy, ja zauważyłam go przez… siatkę ogrodzeniową. Gdy inni szli dalej, ja przez ową siatkę zrobiłam zdjęcie najsłynniejszego mostu w Nowym Jorku. 

W planach był lunch w Central Parku, ale z powodu niesprzyjającej pogody, zimna i niestosownego ubrania się niektórych osób przywieziono nas do ekskluzywnej galerii handlowej. Była tak ekskluzywna, że nie było w niej ławek, części uczniów usiadła po prostu przy windzie i wyciągnęła jedzonko. Tymczasem mała grupka, w tym Sarayna i ja, udała się do budki nowojorskiej. W mieście tym pełno jest takich jedzeniowych budek. Jakość pożywienia może nie jest najlepsza, ale co tam, będąc w NYC, trzeba spróbować czegoś charakterystycznego dla tego miasta. Zjadłam więc hot doga z budki i ciepłego precla. 

Wreszcie, najedzeni i trochę ogrzani, pojechaliśmy na Times Square, jeden z najbardziej znanych placów na świecie. Nie da się zliczyć reklam i bilbordów, które się tam znajdują. Na Times Square wstąpił we mnie jakiś niesamowity duch. Ciągle się uśmiechałam i po prostu cieszyłam się tym, że jestem w Nowym Jorku. Nawet niezbyt przyjemna sytuacja z naciągaczami nie zmieniła mojego nastawienia. Pewnie jesteście ciekawi, co to za sytuacja. Do mnie i mojej koleżanki podeszło kilkoro ludzi w kostiumach. Zaproponowali zdjęcia. Bez wahania się zgodziłyśmy. Później zawołali o pieniądze. 20 dolarów dla każdego. Ja na to: "Mam tylko 2 dolary." I dałam pieniądze jednemu. Na szczęście nie gonili nas później ani nic nam nie ukradli. 

Na Times Square kupiłam trochę pocztówek i drobiazgów. Poza tym zrobiłam kilkadziesiąt zdjęć. Fajną rzeczą są czerwone schody na tym właśnie placu. Właśnie tam podeszła do mnie dziewczyna i spytała, czy nie złożę życzeń jej znajomej, bo nagrywa filmik. Oczywiście zgodziłam się. :D

Zakochałam się w Nowym Jorku. No dobra, już wcześniej byłam w nim zakochana. Można uznać, że ta wycieczka była naszą pierwszą randką. Mimo że Empire State Building i Central Park widzieliśmy tylko przez okno, a Statuę Wolności z daleka, to i tak ogromnie, ogromnie się cieszę, że mogłam spełnić swoje marzenie. Nie jestem zawiedziona. Ten dzień był najlepszym punktem całej wymiany. Liczę na kolejną randkę. 

Kochani, a jakie są Wasze spełnione marzenia? Też kochacie Nowy Jork?

Uściski!

Sara

PS To post numer 400. :)