Dlaczego zdobywanie pocztówek do łatwych nie należy?

Jednym z moich celów na ten rok jest zdobycie pocztówek z 10 nowych krajów. Zapaleni postcrosserzy mogą pomyśleć: "Drobnostka!". Tymczasem przez miesiąc udało mi się otrzymać kartki z 4 nowych państw, jednak 3 z nich… kupiłam od Polki. 

W ciągu swojej ponadpięcioletniej przygody z kolekcjonowaniem pocztówek uzbierałam ich ok. 1100. Najwięcej mam oczywiście kartek z Polski. Nadal brakuje mi widokówek z wielu krajów. I wiecie co? Liczę się z tym, że nigdy nie zdobędę pocztówek z wszystkich państw świata.
Chyba że odwiedziłabym je wszystkie, haha.

Mam kilka przemyśleń na temat zdobywania pocztówek. Odnoszę wrażenie, że to staje się coraz trudniejsze. I to nie tylko dlatego, że zawęża się grupa państw, z których pocztówek jeszcze nie mam.

Przeszkodą są, rzecz jasna, ceny. 6zł za jeden znaczek za granicę to sporo. Jeśli chcemy wysłać tylko kilka kartek miesięcznie, robi się z tego spora sumka. W związku z wysokimi cenami znaczków nie korzystam już prawie wcale z Postcrossingu, bo gdy pomyślę, że mam się starać i wydawać kupę kasy, a potem otrzymać kartkę, która albo mi się nie podoba, albo jest taka sama jak widokówka, którą już posiadam w swojej kolekcji bądź jest to 78. kartka z Rosji czy Niemiec... to niestety nie stać mnie na takie przyjemności. Otrzymanie oficjalnej kartki z kraju, którego jeszcze nie mam w kolekcji, graniczy więc z cudem.

Kawałek kartonika... Zamysł pocztówki może i fajny (uwielbiam Beatlesów!). Ale to wykonanie...

Na 143 kartki otrzymane za pośrednictwem oficjalnej strony postcrossing.com aż 19 było z Niemiec i 14 z Rosji.

Prywatne swapy… Nie zliczę, ile wiadomości z prośbą o wymianę kartek wysłałam w swoim życiu. Myślę, że było ich co najmniej kilkaset. Może na 10% z nich otrzymałam odpowiedź. I w tym momencie zastanawiam się – co robię źle? Czy moja wiadomość jest niemiła? Czy te osoby dostają takich maili tysiące dziennie? Czy mają już tyle kartek z Polski, że znają ją lepiej niż niejeden mieszkaniec naszej ojczyzny? A może są inne przyczyny?

Próbowałam szukać osób chętnych na swapa na Facebooku. Odzew bliski zeru – ostatnio napisał do mnie jeden pan z Nepalu, ale za kartkę chciał pieniądze. A na to się nie zgadzam.

Właśnie, może tradycjonalistka ze mnie, może sknera, a może po prostu uważam, że pewne działania mijają się z ideą kolekcjonowania kartek. Nie wysyłam za pocztówki kremów NIVEA, pendrive’ów, banknotów ani telewizorów. 

Zastanawiam się, co jeszcze mogę zrobić. Może za 30 lat dorobię się i pojadę na Seszele, do Urugwaju albo Namibii. Ale na razie nie mam ani biletów lotniczych, ani kartek z tych krajów.

Pozostaje mi chyba dalej pisać wiadomości. W sumie to mnie nic nie kosztuje (tylko czas). Choć przyznaję, to robi się coraz bardziej przykre, gdy tyle maili pozostaje bez odpowiedzi…

Nie porzucę kolekcjonowania kartek, bo to jedna z  moich największych pasji. Tylko jak ruszyć z miejsca?
Macie jakieś pomysły?

Sara

PS Dodam, że dla mnie nie ma znaczenia, z jakiego kraju została wysłana pocztówka – ważne, co przedstawia! Interesują mnie więc np. widokówki z Laosu wysłane z Polski.