Jak to jest być wolontariuszką WOŚP?

Nastawienie do Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy bywa różne. I tak mam wrażenie, że w tym roku jest wyjątkowo dobrze, mimo że w kraju rządzi PiS, a pani Pawłowicz namawia do nieprzekazywania pieniążków na WOŚP. Ja w tym roku już po raz trzeci kwestowałam na rzecz tej fundacji i przyznaję – złe komentarze nie pojawiały się prawie wcale. A oto jak było…
Nieważne, że od kilku dni i moja mama, i ja zmagałyśmy się z okropnymi przeziębieniami – z puszką iść musimy! Wzięłyśmy tonę lekarstw, co niewątpliwie pomogło i po godzinie 9 dotarłyśmy do sztabu. Już nas tam znają, a i my znamy podstawowe zasady dotyczące kwestowania. Po odebraniu puszek, identyfikatorów i drobnych upominków od jednego ze sponsorów fundacji Owsiaka udałyśmy się we wcześniej zaplanowane miejsce. Przyznaję, że w sobotę spisałyśmy… godziny mszy w niektórych polskich kościołach. W zeszłym roku to właśnie wierni idący na mszę bądź wychodzący z kościoła chętnie i licznie wrzucali pieniążki do puszek. Nie stanęłyśmy jednak bezpośrednio pod drzwiami świątyni (nie jest to mile widziane, poza tym już jacyś wolontariusze zajęli tę miejscówę.) Okazało się, że stanie niedaleko przejścia dla pieszych było jeszcze lepszym pomysłem. 

Zbieramy!

Po kilkudziesięciu minutach udałyśmy się pieszo w okolice innego kościoła. Było jakoś cicho, nie wiedziałyśmy, czy msza się już skończyła. Jakichś wolontariuszy widziałyśmy, ale po chwili się zmyli. Chwilę postałyśmy, aż nagle z kościoła wysypał się taki tłum, że głowa mała. :D Ludzie otoczyli nas ze wszystkich stron, wrzucając i banknoty, i monety do puszek. Jedni prosili o serduszko dla sąsiadki, inni dla dzieciaków, a jeszcze inni machali ręką na tę nalepkę. Ale gdy nagle zabrakło mi pociętych serduszek, zrobiło mi się niesamowicie głupio. Wołałam do mojej mamy "Mamuń, serduszka!", ale ona była tak samo otoczona jak ja i nawet nie miała jak podać mi naklejek. Niektóre osoby musiałam więc przeprosić i serduszek ode mnie nie dostały… Rano w sztabie dano nam pełno niepociętych serduszek. Gdy spytałyśmy o nożyczki, usłyszałyśmy, że w tym roku serca od razu naklejamy. Hmm, nie podobał nam się ten pomysł, bo i samo odklejanie chwilę zajmuje, i część osób nie chce, by ich obklejano, poza tym trzeba by te kartki trzymać w ręku. Więc jeszcze w sztabie wyprosiłyśmy od kogoś nożyczki. Ale to nie wystarczyło. W końcu moja mama wyrwała się z podkościelnego tłumu i poleciała do pierwszego lepszego otwartego sklepu, by spytać o nożyczki.
Po późniejszym ogrzaniu się i spokojnym pocięciu serduszek ruszyłyśmy pod kolejny kościół. W zeszłym roku tamtejsi mieszkańcy narzekali, że nikogo nie ma, że nie mają, gdzie wrzucić pieniążków do puszki. Wczoraj zaś wolontariusze podjeżdżali pod ten sam kościół samochodami! Stwierdziłyśmy, że nic tu po nas, wracamy do sztabu, aby zjeść grochówkę. :) Autobusami wszyscy wolontariusze mogli poruszać się za darmo.

W sztabie najadałyśmy się, oddałyśmy puszki, bo były już bardzo ciężkie, a nas zaczynały boleć gardła. Policzyłyśmy datki (a wierzcie, było, co liczyć; wyobraźcie sobie, że samych jednogroszówek w jednej z puszek było 1048) i… zanim pochwalę się, ile zebrałyśmy przywołam najzabawniejsze i najbardziej zaskakujące momenty tego dnia. 

Wnętrze świetlicy, w której wolontariusze mogli wypić coś ciepłego.

- mojej mamie kilkoro ludzi, zamiast wrzucić do puszki, dało dwa woreczki z pieniędzmi i jedno pudełko. Wszystko ważyło co najmniej kilka kilogramów. Wrzuciłyśmy całą zawartość do jednej z puszek, przez co stała się tak ciężka, że musiałyśmy ją włożyć do plecaka, gdyż żadna z nas nie dała rady jej nieść,
- jeden z chłopców miał swoją własną saszetkę z zaoszczędzonymi pieniędzmi i również wszystko wrzucił do naszych puszek,

- gdy pewna pani podeszła do mojej mamy i mnie, powiedziałam: "Proszę wrzucić pieniądze do puszki mojej mamy, ona ma lżejszą." Kobieta na to: "Lżejsza nie znaczy, że jest w niej mniej" i wrzuciła stuzłotowy banknot,

- usłyszałyśmy właściwie tylko jeden komentarz odmowny. Brzmiał on bardzo kreatywnie: "Niee". Jasne, że niektórzy, widząc kobiety z puszkami orkiestry, uciekali przed nami w popłochu (haha, wierzcie mi, to zabawny widok), spuszczali głowy, udawali, że coś robią. Ale obraźliwych czy niemiłych słów w tym roku na szczęście nie było,

- ludzie wrzucali datki również wtedy, gdy jechałyśmy autobusem. Wśród zebranych przez nas pieniędzy były i takie w obcych walutach,

- niektóre osoby zauważały nas już z odległości kilkudziesięciu metrów i sięgały po portfele. Niejednokrotnie słyszałyśmy słowa: "Ja już tu mam pieniążki przygotowane",

- pani w autobusie przykleiła serduszko na łebek swojego psa,

- dwie staruszki stwierdziły, że wrzucą pieniądze do nas, bo "tamte dziewczyny były jakieś niemrawe".

Bycie wolontariuszką daje niesamowitego kopa. Ta świadomość, że mogłam komuś pomóc jest niesamowita. Pomyślcie o tym, by kwestować na rzecz WOŚP, te pieniądze mogą uratować komuś życie.

Jedna puszka już policzona...

Aa, zebrałyśmy w sumie z mamą 1800zł. :)  

Sara

PS Toruńscy wolontariusze! Nie zapominajcie, że istnieją też inne miejsca w Toruniu, nie tylko ulica Szeroka. W pozostałych częściach miasta ludzie często nie mają szansy wrzucić do puszek, a na Starym Rynku co druga osoba to wolontariusz…