Blogerka na studniówce - było super!

Pomyśleć, że wahałam się nad tym, czy pójść nad studniówkę. Najbardziej odstraszały mnie koszty... Ostatecznie stwierdziłam, że taki bal jest raz w życiu i lepiej coś zrobić i później żałować, niż nie zrobić i potem żałować, że się tego nie zrobiło.
Jakiś tydzień przed studniówką zaczęłam się okropnie bać. To brzmi żałośnie – denerwowałam się imprezą, podczas której de facto powinnam się wspaniale bawić. I bawiłam się świetnie. Gdy próbowałam zdefiniować, co właściwie tak mnie martwiło, okazało się, że były to totalnie irracjonalne wyobrażenia i bzdety. Podrą mi się rajstopy? Przecież mogę przebrać! Buty mnie obetrą? Przecież wezmę baletki na przebranie i plastry, a zresztą… najwyżej będę tańczyć boso :D) Nie będę umiała tańczyć? Eee tam, na pewno partner mnie poprowadzi, haha. :D

W dniu studniówki odwiedziłam i fryzjera, i kosmetyczkę. O ile wiedziałam, co chcę mieć na głowie, o tyle co do makijażu nie miałam żadnej koncepcji. Ale trafiłam do wspaniałych profesjonalistów i zarówno koczek, jak i make-up trzymały mi się do samego końca.

Bal odbywał się w hotelu Rubens&Monet kilka kilometrów za Toruniem. Dlaczego akurat tam? Podobno uczniowie z IV LO w Toruniu nie mieszczą się na sali w najpopularniejszym toruńskim hotelu (wraz z nauczycielami i osobami towarzyszącymi myślę, że na sali było ok. 300-400 osób), więc i w zeszłym roku, i w tym bal miał miejsce poza Toruniem. Trzeba było załatwić sobie szoferów (tatusiów). 

Niektórzy z Was mieli swoją studniówkę dobrych kilka lat temu, inni jeszcze na nią czekają, zdradzę Wam zatem, co, oprócz rzecz jasna tańców, pojawiło się na naszej imprezie. 

Na wejściu każda dziewczyna dostawała różyczkę, wszystkie pary pozowały do zdjęć. Wszystko zaczęło się z niezaskakującą obsuwą (organizacja czwórki!). Myśleliśmy, że na pierwszy ogień pójdzie polonez, ale okazało się, że najpierw przemówienia, podziękowania, wręczanie kwiatów wychowawcom… Trochę to trwało, ale w końcu kazano nam ustawić się do tańca. Hmm, tylko jak to zrobić? Ponad 100 par, a na sali mało miejsca. Moja mama obserwowała poloneza z boku i przyznaje, że momentami wyglądało to trochę żenująco, bo niektórzy totalnie olali kroki.  Ściskaliśmy się, szturchaliśmy, więcej kroków wykonywaliśmy w miejscu niż w ruchu. Ale ja dygałam i nie mam sobie nic do zarzucenia. :D Szkoda tylko, że zmarnowaliśmy tyle czasu na próbach…

Po polonezie podano nam dwudaniową kolację. Później pozowaliśmy do zdjęć klasowych. W końcu ok. 22 (po dwóch godzinach od teoretycznego rozpoczęcia się balu) mogliśmy się wyszaleć. Zespół był naprawdę dobry, a muzyka w miarę różnorodna – grano i stare hity, i kawałki disco polo, i nowsze utwory. Brakowało mi tylko piosenek, do których wszyscy znają układ np. macarena. Może po naszym wyjściu orkiestra albo DJ postanowili w końcu zagrać coś w tym stylu, tego nie wiem. Z moim partnerem wyszliśmy pół godziny przed końcem balu, co i tak dawało niezły wynik (godzina 4:30!). 
Jakie jeszcze były atrakcje? Wielki tort o północy oraz losowanie królowej i króla balu.

Bawiłam się świetnie, wykręciłam kilkaset piruetów. Jedynym minusem imprezy było… jedzenie. Moi rodzice już przed studniówką wyrażali pewne zaniepokojenie – kilka lat temu byli w tym samym lokalu na weselu. Wówczas jedzenia było niewiele. U nas sprawa wyglądała tak samo. Po ciepłej kolacji postawiono ciasto i przystawki, ale przy naszym stoliku mało kto te potrawy tknął. W półmiskach znalazło się coś w galarecie, pasztet, sałatka warzywna… Na bogato, prawda? Byliśmy pewni, że to jest nasza kolacja, bo do 3 w nocy nie pojawiło się na stołach nic innego. W końcu dostaliśmy tak ostry barszcz, że nie dałam rady go wypić (mimo że uwielbiam tę zupę!). Czasami na stoliku brakowało nam nawet wody, a kelnerzy jakoś nie kwapili się, by ją przynieść, nawet po prośbach. Tak więc jedzenie to była niestety wada tej studniówki. :(

Pewną niedogodnością była też ciasnota, na parkiecie nie mieliśmy zbyt dużo miejsca. Ale i tak tańczyliśmy! Może nie spędziłam każdej minuty tej imprezy na parkiecie, ale i tak wydawało mi się, że tańczyłam sporo. W końcu po to jest studniówka!
Niepotrzebny był ten stres przed balem. Byłam zadowolona i z mojego partnera (Marcin, spisałeś się, dziękuję Ci za towarzystwo i za to, że nie pozwoliłeś mi upaść! :)), i z muzyki, i z fryzury oraz makijażu. Dziękuję wszystkim, dzięki którym ten wieczór był pełen żartów, komplementów i dobrego humoru. :) Gdy dostanę zdjęcia od fotografa, na pewno Wam się pochwalę! A teraz… dwa tygodnie ferii. :DD 

Trzymajcie się!
Sara
PS Rajstopy mi się nie podarły, buty nie obcierały, a czy umiem tańczyć? Hmmm… Najgorsza chyba  nie jestem! :D