Jesienna niemoc

Tak, najlepiej wszystko zwalić na jesień. Być może robicie statystyki moich wpisów pełnych żalów i narzekań (ale mam nadzieję, że jednak nie). Takie posty pojawiają się średnio 2-3 razy na rok. Teksty z cyklu: "Tak mi źle, nic mi się nie chce, a najlepiej to chciałabym teraz szwendać się po Nowym Jorku/wylegiwać się na hiszpańskich plażach/biegać po brytyjskich Starbucksach." A tymczasem siedzę w zimnym Toruniu i zastanawiam się, czy fakt, że w tym tygodniu padał śnieg, jest powodem do radości czy kolejnych marudzeń.

Dopadła mnie niemoc twórcza. Na blogu sezon ogórkowy. W momencie, gdy to piszę, podziwiam mojego M., który po prostu musi wynajdywać tematy, które opisze w gazetach i to nie od czasu do czasu, jak mu się zachce, ale ciągle. Łał.

W życiu sezon na: "No dobra, założę czapkę."

Na studiach sezon na: "Czy ja naprawdę muszę iść na ten wykład? A właściwie to czy ja powinnam to wszystko czytać? (i tak nie zdążę)."

W związku sezon na: "A dlaczego nie możemy nigdzie lecieć?"

Rano sezon na: "Tylko poprzeglądam memy i pójdę się ogarniać (dlaczego więc zawsze wychodzę z domu na ostatnią chwilę?)"

Wieczorami sezon na: "Dobrze, że nie muszę nic robić, bo i tak nic mi się nie chce."

Co rusz przypałętają się jakieś choróbska, dziwne myśli..

I wiecie co, tak bardzo bym chciała gdzieś pojechać. Polecieć. Gdziekolwiek. I jednocześnie tak bardzo marzy mi się posiedzenie cały dzień w domu bez nauki, bez myślenia o nauce i bez przymusowych obowiązków. I bez ludzi. No, może z M.

Do końca roku zostało 50 dni. 5 książek do przeczytania (na półce nazbierało się ich więcej, ale część ewentualnie mogę przenieść na kolejny rok. Ale 5 jeszcze bardzo chcę pochłonąć. Tylko że nawet czytać mi się nie chce. Czy to lenistwo, czy to już choroba.)

Pogodziłam się już z tym, że krwi nie oddam (skoro przez 10 miesięcy nie udało mi się zwiększyć liczby czerwonych krwinek, to pewnie nagle nie zaczną się one tłumnie pojawiać.) Aa, i do Podlaskiego nie pojadę. Bo zimno. Znaczy, to nie argument wymyślony przeze mnie.

I nawet sesji wśród złotych liści w tym roku nie było…

I tak sobie egzystuję. Myślę o tym, by schudnąć (ale jak, przecież nie mam czasu), myślę o tym, jakim cudem wiedza zdobyta na zajęciach z teorii pojęć i rozumowań przyda mi się w pomaganiu chorym na depresję albo alkoholikom. I myślę o tym, dlaczego gdy oglądam Jeden z dziesięciu, znam odpowiedź na 95% pytań, a kiedy pojawiam się w poniedziałek na pubquzie, wychodzi ze mnie tylko nieśmiała blondynka.

Mam dużo wahań ostatnio. Kłopotów, które nie powinny mnie martwić i wkurzać.

I mam nadzieję, że to minie.

S.

PS Gdzie się podziała ta optymistka sprzed lat?