Budapeszt po drugiej stronie rzeki cz. 1

Od razu mówię – Peszt podobał mi się o wiele bardziej niż Buda! Na pewno stało się tak za sprawą wspaniałego tworu architektonicznego, jakim jest Parlament, ale i dzięki miejscom związanym z Żydami, a także zabawnym pomnikom i bajkowo-mrocznemu zamkowi, którego nazwę za każdym razem muszę wpisywać w Google – jest tak trudna do zapamiętania! To co, chcecie zwiedzić ze mną wschodnią część Budapeszt?

Zaczęło się niewinnie, od kilku zdjęć po wyjściu z autobusu. Gdy już zorientowałyśmy się, co i jak, ruszyłyśmy na spacer wzdłuż Dunaju. Dobra, tak naprawdę podjechałyśmy kawałek tramwajem. :D Zapozowałam z odczuwającym ból istnienia człowiekiem…

… by po chwili dotrzeć do niepozornego pomniku symbolizującego prawdziwą tragedię. W czasie II wojny światowej, nad pięknym modrym Dunajem, zestrzeliwano ludność pochodzenia żydowskiego. Przed egzekucją Żydzi musieli zdjąć obuwie. Jak dla mnie te 60 par butów mówi więcej niż tysiące stron w podręcznikach i setki tablic. Buty są wykonane z żelaznych odlewów, w wielu z nich można znaleźć kamienie, świeczki czy kwiatki. 

Zawróciłyśmy, by w końcu zobaczyć z bliska słynny węgierski Parlament. Wiecie, co zachwyca w nim najbardziej? Wielkość, monumentalność, ale i jednoczesna lekkość, wywołana prawdopodobnie przez te drobne wieżyczki. Poza tym gdy pomyślę sobie o tym, jak wygląda nasz sejm… Ekhm. Bez porównania. Bez komentarza. 

Naprzeciw Parlamentu znajduje się Muzeum Etnograficzne. I znowu myślę tu o toruńskim Muzeum Etnograficznym, które stanowi grupka drewnianych chat. 

Obeszłyśmy Parlament, natykając się po drodze na różne pomniki w tym na figurę przedstawiającą narodowego bohatera Węgier Lajosa Kossutha czy konny pomnik Rakoczego. 

Kolejne miejsce, do którego udało nam się dotrzeć, to Plac Bohaterów. Oddalony jest on o spory kawałek od zlokalizowanego nad rzeką Parlamentu. Jednak po coś miałyśmy nasze dwudziestoczterogodzinne bilety, trzeba było z nich skorzystać. Chociaż mogłybyśmy też iść przez kilka kilometrów aleją Andrassyego – jednak my wolałyśmy zjawić się na niej później. 

Plac Bohaterów to miejsce demonstracji i likwidowanych pomników. Obecnie znajduje się tam robiąca wrażenie kolumnada z rzeźbami przedstawiającymi ważne postaci z historii Węgier. Plac jest naprawdę ogromny, spotkałyśmy na nim mnóstwo fotografujących się nawzajem przybyszów z Dalekiego Wschodu. :) Nie dość, że sam plac jest reprezentacyjny, to jeszcze z jego obu stron można podziwiać dwa okazałe budynki – Muzeum Sztuk Pięknych i Pałac Ekspozycji. 

Jednak to nie Plac Bohaterów był główną przyczyną, dla której przybyłyśmy do tej dzielnicy. Kawałek dalej znajdował się bowiem wyjątkowy zamek Vajdahunyad. Moją mamę ta budowla zawiodła, ale mnie wręcz przeciwnie! Zamek jest mieszanką różnych stylów architektonicznych i to mi się w nim podoba najbardziej. Mimo że jest stosunkowo nowy (wzniesiono go nieco ponad 100 lat temu), to wygląda jakby był świadkiem niejednego królewskiego romansu. :)

Rzuciłyśmy jeszcze okiem na tureckie termy, przez kilka minut poszukiwałyśmy pomnika Anonymusa (miał mi przynieść wenę, no!), niestety, bez skutku. Przeprowadziłyśmy za to uśmiechową rozmowę z pewną starszą panią, która siedziała na przyciągającej mój wzrok kolorowej ławce. Pani nie rozumiała po angielsku, a głupio było mi ją zepchnąć, więc na początku sfotografowałam ¾ ławki, aby dać jej jakoś do zrozumienia, że chcę mieć na zdjęciu całą. Później na chwilę odeszłam, by… powrócić i usiąść obok niej. Wtedy babcia chyba zrozumiała, o co chodzi, i wstała. Ale to wszystko odbyło się z uśmiechem. ;)

Zaczyna się robić szaro, ale to nie znaczy, że przerywamy zwiedzanie, o nie!
Już teraz zapraszam Was na kolejny post i czekam na Wasze opinie na temat Budapesztu!

Uściski

Sara